Blessureleed..

Het is inmiddels al ruim een half jaar geleden dat de oorzaak van het blessureleed aan mijn rechterknie werd gevonden. Na bijna zeven maanden fysiotraject na fysiotraject bleek dat ik er toch een iets grotere bende van had gemaakt. Mijn buitenband bleek gescheurd te zijn.. En door de late diagnose, had ik het eigenlijk alleen maar verslechterd.

Hoe het begon

Vorig jaar, januari 2018, trainden we met een groep collega’s voor de Strong Viking run; de 19km ‘Beast’ versie welteverstaan. Er hadden al een aantal bootcamp sessies plaatsgevonden, maar een echte techniektraining hadden we nog niet gehad. Deze werd uiteindelijk geregeld via de survival vereniging van de Universiteit Twente, die een soort apenkooi hebben als trainingsgebied. Heel gaaf!

Op de dag dat we de training zouden krijgen was het ongeveer rondom het vriespunt en regende het stevig. De trainers waren later en dus hadden wij er al een half uur warming up op zitten toen we begonnen aan de techniek uitleg. Dit was ontzettend interessant en leuk om te doen! Na wat klim en klauter oefeningen werd de moeilijkheid opgevoerd. Één van de onderdelen lukte me maar niet en toen ik er eindelijk in slaagde voelde ik tijdens het neerkomen een raar gevoel in mijn knie. De volgende oefening ging hierdoor al niet en ik besloot de training vroegtijdig te verlaten. Eenmaal thuis voelde ik al snel een knellend gevoel door de legging, één blik op mijn knie en ik zag al dat het fout was. Na hem omhoog te hebben gelegd met flink wat ijs erop kon ik er daarna amper weer gewicht op zetten. Toen dacht ik al dat er misschien wel iets stuk was..

Dikke pech

‘S nachts had ik moeilijk geslapen door de pijn en daarom besloot ik de volgende dag de huisarts te bellen. Deze vond het echter nog vroeg om een afspraak te maken en stelde voor dat ik een fysio zou bezoeken. Een week later had ik daar mijn afspraak, nog steeds kon ik amper een trap op of afkomen zonder veel pijn en moeite en merkte ik dat ik bij het dragen van hakken eigenlijk direct naar buiten ‘viel’ met mijn voet. Fysio nummer 1 dacht dat het lag aan een vochtophoping onder de knieschijf, bewegen mocht alleen tot pijnschaal 5. Het zou wel even zeer doen maar dat zou het gewricht ook smeren, het mocht vooral niet zwellen. Deze aanpak leek een tijdje goed te gaan! Er kwamen weer wat kilometers uit, hoewel nooit pijnvrij, maar die schaarde ik onder de pijnschaal 5.

Geen vooruitgang

Jammer genoeg bleek dit niet voldoende te zijn. Na een tijdje redelijk OK te hebben gelopen kreeg ik soms mijn knie ineens niet meer in beweging, alsof er een pin in zat waardoor beweging niet mogelijk was. Na zelf wat dingen uitproberen merkte ik dat met het losschudden van het been, er eigenlijk altijd wel weer na een minuut of twee beweging in te krijgen was. Ik schakelde een andere fysio in voor een second opinion en deze zei dat het mogelijk mijn binnenband was en heel misschien een meniscus. Maar na verder diagnostisch onderzoek werd het toch bijgesteld; een overbelasting was de boosdoener. Wederom stelden we een plan op en ook hier ging het weer langzaam beter. Ik liep de 5km tijdens de Enschede Marathon en de Batavierenrace deed ik 3,8km. Maar het gekke op slot gevoel bleef..

Drie keer scheepsrecht?

Toen, tijdens een training, ik ineens door mijn knie heen zakte en twee clubgenoten me moesten begeleiden naar de bank vond ik het mooi geweest. Er was echt wel iets anders aan de hand dan wat overbelasting. Dus weer contact met de huisarts. Deze besloot toch maar een foto te laten maken in het ziekenhuis om een kniekneuzing uit te sluiten. Hier kwam inderdaad geen eenduidig beeld uit (inmiddels was het eind mei) en dus kwam er een verwijzing naar een orthopeed. Tegelijk was ik nog bezig met wéér een andere fysio die er weer een ander verhaal aan hing. Dit was degene die uiteindelijk het meest in de goede richting zat en mij ook aanmoedigde dit goed uit te laten zoeken met een orthopeed. Mijn eerste afspraak met de orthopeed was ook niet eenduidig, hij wilde een MRI en een second opinion erbij vragen. Alleen zit hier ook een wachtlijst aan.. Begin juni (vlak voor de 11steden estafette) kon de scan gemaakt worden, krap erna kon ik op gesprek komen bij de tweede orthopeed. Deze kwam alleen met een jammer bericht..

‘Goed stuk’

Goed stuk.. en dat ging niet over deze blog kan ik vertellen. Maar dat waren precies zijn woorden. Samen met een nieuwe fysiotherapeut en een revalidatiearts werd er een bewegingsanalyse gemaakt en anamnese gedaan om de vermoedens van de orthopeed te testen. En ze waren het er alle drie mee eens: ik had een fikse beschadiging aan mijn posterolaterale hoek. Ehh.. ja, mijn wat? Posterolaterale hoek.. wat dat precies betekende was dat waarschijnlijk tijdens de survivaltraining ik een groot gedeelte van mijn buitenband heb afgescheurd. Door het doorzetten van het lopen had dit niet het juiste genezingsproces doorlopen en was er een verruiming van de band gekomen. Hierdoor was het kapsel van mijn knie ook beschadigd. Tijdens de arthroscopie zou nog veel meer puin aan het licht komen, maar daarover een andere keer meer!

Met andere woorden, ik moest aan de bak en dat heb ik gedaan. En achteraf ben ik blij met elke stap die ik (weloverwogen) genomen heb. Wat ik mij wel vaak heb afgevraagd en nog steeds wel doe: ‘Had ik dit handiger aan kunnen pakken?’. Had ik bij de eerste afwijzing van de huisarts door moeten zetten? Daarom een aantal tips die ik wil meegeven als je ook in een situatie zit waarbij je niet helemaal weet wat je moet en kunt doen!

1. Luister naar je lichaam! Makkelijk advies, maar wel de beste. Pijnschalen zijn onwijs lastig in te schatten. Jij kent je lijf het beste, voelt iets niet zoals het moet? Pak dan door!
2. Wees duidelijk, teken cirkels op je benen of waar dan ook als het pijn doet (ik liep continu met een marker op mijn been te tekenen) en laat deze zien aan je zorgverlener. Zo kunnen zij zich ook een beter beeld vormen dan “ja hier zit het ongeveer”
3. Wees mondig. En dan bedoel ik niet dat jij met de zelfdiagnose van dokter.nl je zorgverlener om de oren moet slaan. Maar mocht iemand zeggen dat je klachten kunnen wachten en dat het vanzelf beter wordt, terwijl jij al twee weken niks hebt geforceerd? Kom dan wel voor jezelf op en vraag wat er mogelijk is, een fysio opzoeken? Of misschien wel een afspraak in een spreekuur waar je langs kunt komen? Het hangt heel erg samen met tip 1; jij kent je lijf het beste en als die aangeeft dat iets niet gaat, kan alleen jij de reden vinden van het waarom.
4. Forceer niks! Ook als het de goede kant op lijkt te gaan, houdt je koest en doe geen gekke dingen! Misschien maak je namelijk alleen maar meer stuk achter de schermen.
5. Wees lief voor jezelf. Een blessure is niet makkelijk, het zit vaak in de weg van je sportieve ambities en hij komt (net als de griep..) altijd op een moment dat je er absoluut geen tijd voor hebt. Zorg dat je het jezelf niet kwalijk neemt, of er stress van gaat ervaren. Want met de juiste zorg en rust komt het echt goed. En ik ken geen enkel probleem waarbij chocolade(ijs) de pijn niet heeft kunnen verzachten.