Sallandtrail, wat was je mooi

In de twee jaar dat ik inmiddels aan het hardlopen ben hoorde ik al vaker verhalen over de Sallandtrail, dat het echt een van de mooiste trails van Oost-Nederland is en met een geweldige organisatie en vrijwilligers erachter. Zaterdag 9 maart was het dan zo ver; mijn eerste Sallandtrail!

Voorpret

November 2018; de verkoop van de startbewijzen van de Sallandtrail wordt aangekondigd. Aangezien ik vorig jaar misgreep (ze gaan onwijs hard!) zorg ik dat ik dit keer mijn wekker zet voor de start van de verkoop. Binnen 3 minuten heb ik mijn bevestigingsmail binnen; ik heb me ingeschreven! 9 Maart 2019 gaat het dan eindelijk gebeuren, mijn eerste 25km Sallandtrail!

Preparation is key

Het leuke aan de Sallandtrail is de enthousiaste organisatie achter de trail. In het bijzonder één man: Bertus van Elburg. Deze enthousiaste man regelt voorafgaand aan de Sallandtrail ook altijd een serie “verkenningstrails” in het gebied waar de trail doorheen loopt. Zelf kon ik er helaas geen een zelf bijwonen dit keer, maar ik ben wel een aantal keer met Bertus meegeweest tijdens zijn full moon runs op woensdagavond. En vanuit die ervaring kan ik delen dat hij oprecht een enthousiasmerende loper is! En de passie die hij voor het lopen voelt proef je tijdens zijn events, klein of groot.

Mijn voorbereiding op de Sallandtrail was met name veel onverhard lopen, de beenspieren kietelen in de sportschool en zorgen dat ik mijn kilometers maakte. Op het moment van inschrijven was mijn langste afstand ooit namelijk 16,4km geweest en daar was dan zelfs nog geen heuveltje in te bekennen geweest! En laten die heuvels namelijk nou net zijn wat het trailrunnen zwaarder maakt.

Waar veel ‘nieuwe’ trailrunners zich naar mijn idee vaak op verkijken is de training naar een trail toe en dat deze wel iets anders is dan op de weg. De afstand is vaak nagenoeg gelijk aan wat ze op de weg zouden lopen, maar die afstand voelt wel anders wanneer de weg onverhard is en over diverse ondergronden gaat. Ook het stukje techniek is net iets anders dan op de weg. Zo ga je met korte pasjes naar boven tijdens een klim en moet je eigenlijk je laten gaan tijdens een afdaling (hier kan je er ook nog voor kiezen om dit zigzaggend te doen om iets meer controle te behouden en vaart te minderen als je dit niet prettig vindt!).

Mijn Sallandtrail

Maar genoeg over voorbereidingen en trailrunning-analyses, hoe was mijn Sallandtrail?! Als ik nu al verklap dat het fantastisch is stop je waarschijnlijk met lezen.., maar ik heb er weinig andere woorden voor. Allereerst al onze heenreis; de weg lag grotendeels open en er was aangegeven dat de hoeveelheid parkeerplekken aan de kleine kant was en dus werd er aangeraden met de trein te gaan. Vanuit Enschede stapten, Jolijn, haar moeder Anja, vriend Rutger en ik de trein in richting Nijverdal. Eenmaal aangekomen liepen we het perron af en stond daar een heuse Sallandtrail taxi! Wat een luxe, het weer was namelijk niet echt fantastisch dus dit scheelde alvast een natte plens. Op de locatie was het al gezellig druk, maar georganiseerd! De inschrijfbalie was achterin, er moesten nog een aantal mensen snel hun startnummer hebben omdat de eerste wave bijna van start kwam. Hier kwam Bertus ook even kijken of alle lopers die nog ontbraken bij de start hun nummer al hadden en met een paar vriendelijke woorden van hem aan de mensen in de rij, werden de laatsten mensen snel voorgelaten en kregen zij hun startnummer; top geregeld!

Organisatie

Zoals ik al eerder zei de organisatie is top! Wanneer de rij bij de wc begint te groeien worden we er vriendelijk op gewezen dat er buiten meer beschikbaar zijn. Alle vrijwilligers aan de start wensen je veel succes en ook Bertus staat klaar om onze startgroep (de laatste van de dag) uit te zwaaien. Leuk om te zien dat er nog best wat bekenden zijn! Zo lopen er veel mensen van mijn hardloopvereniging RST mee, komen we Miron tegen en ook mijn teammaatje Edwin!

We beginnen lekker, ik loop wederom met Jolijn! We maken er een gezellige trail van samen. Na de eerste vijf kilometer blijkt al dat onze kledingkeuze helemaal verkeerd is; veel te warm! We stoppen snel even, doen een wisseltruc en gaan weer door. De paden voeren ons langs prachtige varens, mooie singletracks en stukjes MTB route met wat leuke klimmetjes en afdalingen! Tempo zit er opzich lekker in en de voorspelde regen blijft uit; top! Zo nu en dan komen we een stukje vals plat tegen, maar dan écht zo’n hele valse. Die voel je stiekem toch wel in de benen! Op 12,5km lopen we een terrein op waar de verzorgingspost is.

Het water loopt me alweer bijna in de mond wanneer ik aan de post denk: bonbons, vlaai, cake, koekjes, ontbijtkoek, tuc, chips, noem het maar op! Thee, water, sportdrank, bouillon en cola staan er ook. De dames van de verzorgingspost dringen erop aan dat we genoeg nemen, we moeten tenslotte nog een stuk! We komen ook nog even een bekende van Jolijn tegen en ook haar moeder en haar vriend. Zij genieten ook volop van de prachtige trail. We bedanken de dames van de verzorgingspost nog eens extra (want echt, wat een toppers!) en maken ons klaar om weer op te starten.

Here it goes again

En door! Lichtelijk stijf pakken we het tempo weer op. Gauw is het asfalt weer ingeruild voor een zachte ondergrond en daar worden onze schoenen blij van. Meer mooie paden, technische MTB stukjes en af en toe een stukje asfalt. We genieten volop. Ergens begint mijn kuit te zeuren, die rek van heuvel op en heuvel af vindt hij leuk, maar dat vlakke hoeft niet zo. Op het moment dat we ook weer wat meer variatie erin krijgen verdwijnt het gevoel ook weer. Inmiddels zijn we aangehaakt bij een trailrunnend gezin uit Heerenveen, een flink stuk uit de richting! Ze vertellen ons dat ze vaker samen trailen. Jolijn loopt voorop met de vader van het gezin en ik blijf achterin hangen met zijn vrouw en hun dochter. Ik hoor de Eiger trail voorbij komen en de la Chouffe en denk; ja, die staan ook op mijn lijstje. Ondertussen is helaas de kuit weer iets aan de stijve kant en moeten we heel even wandelen om de spanning er een beetje uit te schudden.

D’r an met de lippe!

We zitten op ongeveer 20 km en daar komt hij dan, de zandheuvel! Zoef naar beneden en kleine pasjes naar boven, even doorbijten maar hij gaat rennend; heerlijk! Slokje water, regenjasje uit (warm!) en door, zo ver is het einde niet meer! De laatste paar kilometers vliegen voorbij, ja het is zwaar, maar het is ook genieten. Jolijn zegt nog: als we bij Heerenveen weer in de buurt kunnen komen is dat mooi! Inmiddels gaan we de laatste kilometer in. We herkennen het stuk waar we ongeveer 3 uur geleden ook langskwamen. Wanneer we het terrein van het zwembad opkomen kijken we elkaar weer aan; “sprintje?”. En jazeker, volop in de sprint komen we de finish over. Ik ben zo gefocust op die sprint dat ik eigenlijk schrik wanneer ik vanaf de zijkant “EMMMAAAA!” hoor. Zodra ik sta uit te hijgen bij de finish blijken dit Nicole en Joyce te zijn! Superleuk hen nog even te zien, we kletsen nog even kort na en dan is het tijd voor droge kleding.

Het eremetaal is binnen met de prachtige quote “Left nothing but footprints” en nadat ik mijn hersteldrankje (alcoholvrij bier 😉 ) binnen heb gaan we weer op naar Enschede. Het was werkelijk waar in één woord FANTASTISCH!

Via deze weg wil ik nogmaals elke vrijwilliger bedanken en de rest van de organisatie dat ze er zo’n enorm topevenement van hebben gemaakt! Voor iedereen die ook maar een beetje gek is op trailen, zet hem alvast in je agenda voor volgend jaar want deze wíl je gewoon niet missen!