Week 2
Een verslag van mij over mijn tweede road-to-5k project. Deze week vond ook mijn 0-meting plaats; wat kan ik op dit moment lopen op de 5km. Aan de hand hiervan worden mijn trainingen meer gespecificeerd. Wat inhoudt dat ik het trainingstempo doorkrijg. Spannend….
Maandag
Doordat ik zondag een wisselduurloop heb gehad van zeventien kilometer stond vandaag DL1 60 min. op mijn schema. Dus rustig één uurtje lopen. Zo gezegd zo gedaan. Alleen liep ik wat sneller dan het beoogde tempo. Ja, foei, ja. Maar ik vond dat mijn hartslag keurig bleef waardoor ik het zelf goedkeurde.
Dinsdag
Vandaag een flinke training. Twaalf keer 500 meter. Dus zes kilometer in totaal versnellen. Heftig. Wel met rust hoor, omvallen was niet echt gewenst. Ik begon aan mijn eerste versnelling en schoot er vandoor. Ik ging voor mijn gevoel echt heel snel maar het voelde goed. Ondertussen raakte ik ook nog de tel kwijt. Gelukkig had ik de training in mijn horloge geprogrammeerd waardoor ik braaf bij de piepjes versnelde en weer rust nam. Netjes, he? De laatste twee waren wel pittig want ik had wind tegen. Mijn snelste 500m was: 2:04 en de langzaamste 2:19.
In februari had ik al eens een training van tien keer 500 meter uitgevoerd en ging eens de tijden vergelijken. In deze training was 2:13 mijn snelste 500m en 2:45 mijn langzaamste geweest. Mogelijk ben ik dat toch sneller geworden of durf ik harder te lopen? I don’t know…
Woensdag
Ik ging even naar de hardloopwinkel om advies te vragen over mijn racestrategie voor komende zondag. “de laatste twee kilometer krijg je de ergste pijn uit je leven”, “bij het inlopen het 1 kilometer punt op zoeken en daar je eerste doorkomst tijd analyseren”, “met zweet op je voorhoofd
aan de start verschijnen”, “Op de zesde rij starten”. Oftewel genoeg tips :’). Ook bespraken we mijn streeftijd. Een tijd waarbij ik mijzelf veilig voelde maar wel de lat hoog lag. Het werd 23:30. Ik begon te bibberen bij de gedachten. Zo snel? Ja, zo snel. Ga maar proberen, doei!
Donderdag
Voor mijn studie moest ik naar Nijmegen. Dat was een vermoeiende dag. Ik besloot een hulplijn in te schakelen; mijn vriend. Of hij wilde mee fietsen, naja, ik zei het op zo’n manier dat hij geen keus had ;-). Om 18:15 was ik thuis, snel om kleden en daar gingen Jut en Jul. Gelukkig was het lekker weer waardoor mijn vriend het niet koud kreeg, anders was het wel zielig geweest. Maar goed; zes keer 600 meter met daartussen 100 meter rust. Ik koos voor wandelen omdat dribbelen na zo’n vermoeiende dag niet zo’n goed idee leek. De training vloog voorbij kon tussen het ademen nog wat woorden communiceren: te hard, rust, links, recht. Je weet wel; het hoog nodige.
Vrijdag
Nijmegen, wederom.
Zaterdag
Een duurloop van 15 kilometer. Heerlijk. Nog even ‘wild geplast’. Dat was trouwens best hartslagverhogend! Ik zag geen mega goed bosje dus zat zowat midden in het grasveld.. Nee hoor, geintje natuurlijk.
Zondag
D-day. De dag van mijn 0-meting!
’s Ochtends verzamelde ik geroutineerd al mijn spullen en drukte mijn ontbijt in mijn hoofd. Zenuwen, gezellig hoor, Jolijn.
Ik stapte op tijd op de fiets en drie kwartier later had ik mijn startnummer. Nog één uur te de start. Ja, nou dan maar een beetje loslopen en op zoek naar dat 1 kilometer punt. Van spanning liep ik de verkeerde kant op en vond het bordje: nog 500 meter. Even dacht ik nog 500 meter tot het 1
kilometerpunt, stomme gedachten. Ik keerde om en trippelde de andere kant op. Zweet op mijn voorhoofd maar nog één half uur tot de start. Ik vond mijn trainer: “blijf bij je plan, 23:30”. Net of ik sneller zou kunnen…
Na een beetje zenuwachtig rondgewaggeld te hebben deed ik met iemand mee met wat steigerrungs. Want dat doen alle vijf kilometer lopers, blijkbaar? Voelde mijzelf een newbie. Normaal ging ik in het startvak staan en kwam pas in beweging bij het startschot.
Nog één kwartier tot de start dus ik begaf mijzelf naar het startvak en klom over de hekken om redelijk vooraan te komen. Ik moest trouwens een behoorlijke klim maken, mijn benen zijn niet zo lang ;).
Bij het startschot schoot ik vooruit en haalde al flink wat mensen in. Klokte de eerste kilometer in 4’15. Shit, te snel. Liet mijn pace wat zakken tot 4’25/4’30. Pff nog steeds te snel maar ik voelde me sterk en liep maar door. Wachtend op de ergste pijn in mijn leven. Bij de laatste kilometer zette ik
maar wat aan en toen ik het stadion in draaide vond mijn trainer. “Tweeëntwintig laag, en nu nog versnellen”. Ik stak mijn duim op, trapte nog wat energie in mijn benen en stoof op de finish af.
Gered; ik leefde nog en had een vet personal record te pakken! 22:09. 1,5 minuut sneller dan gepland. Whuuuut? Hoe dan? Nou, de toon in gezet.
Nu moet ik aan de bak. De lat ligt hoog. Ik moet harder trainen om mijn tijd te verbeteren. Dat gaan we dan maar doen he. Mijn volgende wedstrijd is pas in juni dus heb nog even de tijd. Of misschien wel eerder? 😉
Tips voor mooie 5km wedstrijden zijn welkom!
Groetjes, Jolijn
Emma 
Geef een reactie