Vandaag drie weken weken geleden was het dan ‘eindelijk’ tijd voor de Frankfurt marathon. Na toch wel weer wat maandjes trainen had ik er enorm veel zin in. Inmiddels ben ik wel weer een beetje van mijn marathonwolkje afgekomen en ga ik voorzichtig nadenken over nieuwe doelen. Maar deze hadden jullie nog tegoed; mijn raceverslag van marathon #2!
Voorpret
Vrijdagmiddag 25 oktober stapte ik de trein in. Toch een voordeel van zo dicht tegen de grens aan wonen ;). Als alles goed zou gaan zou ik 4 uur en 25 minuten later aankomen in Frankfurt, waar kamergenootje Natalie als het goed zou zijn dan ook al zou zijn! Valerie, Ilona en mijn ‘bonusmoeder’ zaten ook in hetzelfde hotel.
De treinreis verliep echt vlotjes (gebeurt mij niet vaak kan ik u vertellen). De laatste trein was helemaal sjiek! Gezien de upgrade naar eersteklas reizen mij 10 euro op het hele ticket extra zou kosten had ik dit uiteraard gedaan. Vooral in die laatste trein was het fantastisch; luxe stoel, kopje koffie en een conducteur die het tof vond dat ik de marathon ging lopen en me maar koekjes en chocolaatjes bleef voeren. In mijn beleving had ik niet langer dan twee uur over de hele reis gedaan! Had wellicht iets te maken met het feit dat de trein een topsnelheid van 281km/u haalde, haha.
Hotel: check!
Natalie had een hotel geboekt wat vlakbij de start/finish zat; en ook nog eens dicht bij een starbucks <3. We ontmoeten elkaar in het hotel en na even kort bijkletsen gingen we samen uit eten met een hele groep ASICS Frontrunners en winnares van de Intersport actie; Eveline en haar man! Het was een enorm gezellige avond en heb zelfs nog een beetje mijn Duits kunnen oppoetsen met een van de Duitse leden van het team. Na nog even na te genieten van het uitzicht over de skyline, haalden de dames nog een chai latte bij Starbucks en besloten we naar het hotel te gaan!
Chaitime! 
#lekkermetdemeiden
Bretzellauf
Gezien de lange rij voor de startnummers vrijdag besloot ik om tijdens de Bretzellauf (een shakeoutrun van 5km op zaterdagochtend) mijn startnummer op te halen bij de expo! Ik had ’s ochtends al mijn 10 minuten loslopen gedaan en dat was wel even voldoende volgens de trainer. Dus zodra de lopers gestart waren kon ik op mijn gemakje de expo op. Hier kon ik zo doorlopen en na 15 minuten stond ik weer buiten! Missie geslaagd. En ik kon gelijk door foto’s maken van de lopers van de Bretzel lauf.
Heanig an
Ja, heanig an, Twents voor; ‘rustig aan’. Dat is hoe de rest van mijn zaterdag eruit zag! Vlak bij ons hotel zat een winkelcentrum waar ik samen met Natalie nog een klein winkelrondje deed, we de DM plunderde en de American Foodstore leegkochten. Na een kopje thee op de kamer was het tijd voor Natalie om samen met de andere Frontrunners een hapje te gaan eten. Omdat ik nog mijn raceplan moest horen van Dennis kon ik mooi even mee, en had ik ook weer even de kans om mijn girlcrush running ladies te bewonderen (van gepaste afstand :P).
Het raceplan was eigenlijk heel simpel: onder de vier uur, klaar. Proberen behouden te starten en weer een versnelling richting het einde proberen te voorzien. Na het gesprek met Dennis had ik het idee dat ik er klaar voor was, maar onder de vier uur morgen, dat vond ik wel spannend doel!
Raceday!
Natalie en ik begonnen RUIM op tijd aan ons ontbijt. Op de een of andere manier blijft dit bij mij een soort gevecht. Ik kan werkelijk waar de hele dag door eten, maar probeer iets in mijn systeem te krijgen tussen de uren 7-10 ’s ochtends en er ontstaat een ware strijd.. Afijn, in ruim twee uur wist ik mijn standaard ontbijtje erin te krijgen. Natalie, die de Staffel (estafette) liep, moest iets eerder de kamer uit en na een dikke knuffel zat ik daar in mijn eentje. Nog even het ergste van de pre-race jitters eruit gedanst op wat foute Duitse hitjes en daarna richting de start waar ook Ilona en Valerie al klaarstonden. Onze starttijd kwam langzaamaan dichtbij!
#startvaktroubles
Vaak zeggen ze; geen gekke dingen meer doen vlak voor de wedstrijd, ehh ja, niet over nagedacht. In het startvak bleek dat mijn Garmin en Aftershokz een mismatch hadden en ik besloot dat ik mijn Garmin daarom opnieuw moest opstarten.. TOPIDEE. Letterlijk een minuut of drie voor de start deden alle systemen het magisch weer en kon ik mijn hartslag nog even laten zakken voor het echte werk zou beginnen.
START
En toen was het zover, de start. Wauw wat was dit gaver dan in Enschede, naast dat het veel grootser voelde merkte je ook gewoon een heel andere sfeer. Ik besloot op een pace van 5.45 min/km weg te gaan en te kijken hoe het zou gaan. Maar al vrij snel merkte je dat een grootser parcours en event ook betekende; meer lopers. In de eerste kilometers was ik vooral druk met grote groepen passeren, gas bij geven of juist remmen voor versmallingen of kansjes om in te halen en niet te veel op mijn hielen getrapt te worden. Niet een al te lekker parcours om mooi constant te lopen dus.
Vlak voor mijn elfde kilometer zak ik in mijn ooghoek Dennis aan komen snellen! De Staffel was dus gestart, ik riep nog keihard ‘SUCCES DENNIS’ (tot schrik van mijn directe buurman) maar aan het handje wat omhoog ging kon ik opmaken dat Dennis mij wel had gehoord ;).
“Dit gaat eigenlijk wel heel lekker!”
En dat was precies mijn gedachte, het ging lekker! Ondanks het gerommel op het parcours af en toe en ongeduldige stedelingen die erg graag wilden oversteken, ondanks het feit dat er massa’s hardlopers de weg domineerden, liep ik erg lekker! Toen even later Robert en Natalie mij voorbij kwamen op hun etappe gaf dat weer een extra boost. Vanaf kilometer 16 begon het weer te betrekken en begon het langzaam te regenen, maar nog steeds heb ik dat liever dan een temperatuur van 20+ graden!
Uiteraard zat er een addertje onder het gras met dat lekkere lopen. Vlak voor het halve marathonpunt stak er een fietser brutaal de weg over. Ik schrok omdat ik mijn buurman ineens naar achter zag deinsen, maar ik kon niet meer wegspringen. Ik voelde een klap tegen mijn knie en een gewicht op mijn voet.. Een trapper en een achterband van de beste fietser lieten een mooie indruk/afdruk op mij achter. Ik was echter zó geschrokken dat ik gewoon met een blik van verbazing doorliep. Ik kon alleen maar denken: “ik hoop dat ik dit niet ga voelen”.
Hop, hop, gas erop!
Maar het bleef prima gaan! Het parcours werd iets breder, de mensenmassa echter niet minder. Ik kon nog lachen, het feit dat Henny om de haverklap ergens op het parcours stond hielp daar ook goed bij. Ook geen onbelangrijke factor; mijn gelletjes gingen goed. Vlak voor de marathon ben ik nog overgestapt op Maurten en ondanks dat ik dit natuurlijk wel had getest was dit natuurlijk wel een grande finale!
Bij kilometer 32 zag ik dat we het centrum weer naderde en besloot ik om weer een tandje erbij te zetten. Hoewel dit opzich prima voelde, merkte ik toen pas dat mijn middenvoet, na de aanvaring met de fietser, toch niet helemaal ongeschonden was gebleven.. Een soort schuivend gevoel in mijn middenvoetsbeentjes maakten dat ik niet meer zo onbezorgd liep als daarvoor, maar echt pijn was het nou ook weer niet. Doorgaan was het oordeel! De laatste kilometers heb ik zo genoten, ik kwam toppers Chantel en Eveline nog tegen onderweg en het publiek was ondanks de regen ook nog steeds in grote getalen aanwezig. En toen zag ik ineens dat mijn Garmin aangaf dat hij bijna leeg was…
Finish
Gauw zette ik mijn muziek uit in de hoop dat de Garmin mijn run nog zou kunnen afmaken! Het publiek en de muziek langs de weg was genoeg. Bovendien zag ik het bordje van 41km al. Ik kon alleen maar lachen, nog maar een ‘klein stukje’ en dan zou ik mijn tweede marathon erop hebben zitten. Ik keek op mijn horloge, maar durfde niet door het menu heen te zappen om te zien hoeveel tijd er was verstreken i.v.m. de bijna lege batterij. Pas toen ik de laatste bocht richting de Festhalle doorkwam en de tijd op het bord zag dacht ik: ‘Sub 4?! Zou ik het halen?’. Ik zette de eindsprint in en zigzaggend tussen de finishers door snelde ik richting die finishlijn en drukte het klokje uit: 3:55:39!
Sub4 it is!
WAUW. Nog in mijn “huh is dit echt” bubbel, maakte ik mijn weg richting de medailles. De Duitse worsten en pretzels sloeg ik even over, maar de halve liter Krombacher alkoholfrei ging er goed in! Eenmaal in de Festhalle bij de bagageafgifte pakte ik mijn telefoon uit mijn belt. Zóveel lieve berichten! Mensen die mij in de app hadden gevolgd, mijn familie die allemaal hadden meegeleefd, zo onwijs bedankt!
Nadat ik mijn schone kleren aanhad werd ik door Dennis opgehaald en mocht ik mee naar hun ruimte om even wat te drinken en bij te komen. Hier zag ik ook Natalie en een heel aantal anderen weer! Pas na een paar keer het te horen snapte ik het; ik heb mijn sub4 te pakken.
Marathon wolk
Inmiddels is het drie weken later alweer (voelt veel langer!) en ben ik alweer rustig aan het opbouwen. Het herstel is goed gegaan, de fietser heeft geen permanente schade opgeleverd, ik heb geen enkele blaar op mijn voeten en de spierpijn was na twee dagen al echt weg. Niet gek voor iemand waartegen is gezegd dat een 5K pijnvrij uitlopen heel knap zou zijn he? 😉
Nu ik ook weer langzaam van mijn marathonwolk af aan het komen ben is het tijd voor nieuwe doelen. Ik vind de marathon wel echt een fantastische afstand, een beetje goochelen met snelheid, inzet en invloed van externe factoren. Maar ik weet ook dat hier meer inzat, daarom heb ik besloten om de komende tijd weer te focussen op snelheid opbouwen op de 10 en 21km en volgend jaar een snelle marathon uit te zoeken. Welke dat gaat worden? Nog geen idee, dus alle suggesties zijn welkom ;).
Emma 
Geef een reactie