Het is nu precies een maand (plus een dag) geleden sinds ik mijn allereerste marathon liep. Maar het was niet zomaar een eerste marathon, ik deed ook mee aan een studie vanuit Roessingh Research and Development. Daarom wilde ik jullie toch allemaal even meenemen in mijn beleving van die dag en wat er aan vooraf ging! 😊
Where science meets the runner
In een eerdere blog over het congres van Enschede Marathon in samenwerking met de Universiteit Twente schreef ik al kort over het onderzoek van Roessingh Research and Development (RRD). Het doel van dit onderzoek was om een set hardlopers data te laten verzamelen tijdens de Enschede marathon. Hiermee was het doel om uit te zoeken in hoeverre vermoeidheid effect heeft op je looppatroon en daarmee de kans verhoogd op het ontwikkelen van een blessure. Tijdens het congres op 4 februari deden ze een oproep aan alle lopers om zich aan te melden. Gezien mijn interesse in zowel hardlopen als wetenschap leek het mij ontzettend gaaf om hier mijn steentje aan bij te dragen!
Sensoren passen
Een aantal weken voor de marathon hadden we afgesproken met alle deelnemers bij RRD in Enschede om de details door te spreken voor de marathon. Hier werd ons uitgelegd welke sensoren we gingen gebruiken tijdens de marathon en konden we ook even voelen hoe zwaar ze waren. Na een avond vol informatie moesten we nog wat kleine metingen verrichten en was het tot ziens op 14 april!
Runner assist
De vrijdag voor de marathon werd het doel gepresenteerd waarvoor wij de data gingen verzamelen: het programma Runner Assist. In dit onderzoek wordt gekeken naar wat vermoeidheid doet met je looppatroon. Met onze data wordt een algoritme ontwikkeld waarvan het de bedoeling is dat er in de (nabije) toekomst een app wordt ontwikkeld die realtime feedback kan geven op verandering van je loophouding en dus mogelijk blessures kan voorkomen! Enorm gaaf en een flinke aanwinst voor alle hardlopers!
De marathon
Dan is het zover; marathondag! Zaterdagavond heb ik me tot aan de nok toe volgegeten met pannenkoeken (dat was lang geleden!) en op tijd naar bed. Zondag hebben we om 8 uur afgesproken met de RRD groep om de sensoren om te gaan plakken en ook te kalibreren voor de dataverzameling. Er hangt een heel ontspannen sfeer en ondertussen werkt iedereen nog braaf zijn/haar wedstrijdeten naar binnen (voor mij zijn dat de witte broodjes met jam). Als iedereen beplakt en gekalibreerd is maken we nog een groepsfoto en krijgen we nog eens te horen waar op de route het team nog staat voor een checkup. En dan is het tijd om te gaan!
Ready, set, go!
In het startvak sta ik nog vrij relaxed met Minke en Corinne (twee van de andere dames van het onderzoek) te kletsen. Om 10 uur gaat het startschot, maar omdat we vrij ver achterin staan komen wij pas ongeveer een kwartier later in beweging. Maar om 10.18 uur is het dan zover, ik ga over de mat! Dat houdt in dat het avontuur nu echt begonnen is. Het weer is top, lekker fris en niet te koud, met zelfs al een klein zonnetje!
Zodra we richting Glanerbrug rennen zie ik een collega en haar vriend staan, superleuk! Dan is mijn missie; op ballonnenjacht gaan. Gisteren heb ik me namelijk spontaan voorgenomen om met de pacers van 4u15 mee te gaan, maar door mijn latere start zie ik de ballonnen nergens! Ondertussen komen de eerste lopers van de halve en hele marathon alweer via de andere kant van de weg terug van het keerpunt. Ik zie een hoop bekenden, wat extra leuk is, want zo kan ik hen ook nog even aanmoedigen. So far so good!
5-14km
De eerste 5 kilometers vliegen voorbij en inmiddels heb ik zicht op de pacers van 4u15, yes! Nog leuker, bij de eerste waterpost staan Marieke en Frits klaar met mijn eerste gelletje. Deze gaat er goed in en we gaan weer verder op jacht naar de ballonnen. Na een kilometer of twee ben ik eindelijk bij en haak ik aan bij het pacergroepje. Een van de dames die ons pacet is Gerry Visser, voor wie dit haar 257e (!!!) marathon is, echt ongelooflijk gaaf. We kletsen gezellig en dan zie ik ineens, of eigenlijk hoor ik, Michael! En dat betekent gelletje nummer twee en alweer 14 km erop!
15-21km
Wanneer een van de lopers van het groepje vraagt wat ik allemaal voor snoertjes om me heen heb bedenk ik me pas weer dat ik inderdaad met de sensoren loop. Het enige wat ik er tot nu toe aan gemerkt heb is dat de tape op mijn schoenen een beetje los begint te laten, gelukkig staat op km 21 het team van RRD voor een checkup! Michael fietst nog een klein stukje mee en ik geef hem nog mijn armsleeves mee. Inmiddels is het namelijk dusdanig warm geworden dat ik die niet meer nodig heb.
Wanneer we de Hengelosestraat op lopen speur ik de toeschouwers al af naar mijn ouders en vriend. Ik spot mijn moeder en Coen, die zó druk aan het kletsen zijn dat ze amper doorhebben dat ik recht op ze af kom gerend, haha. Na een “hè, jij hoort hier nu nog helemaal niet te zijn joh!”, ren ik langs mijn vader. Dan komt een belangrijk punt, de splitsing tussen de halve en de hele marathon lopers. Gelukkig loop ik met de pacers mee want het is nog een klein beetje chaotisch op dit punt. Maar we gaan soepel door, even verderop zie ik de eerste persoon van RRD staan, al met een tapeje in haar handen. Ook mijn derde belletje krijg ik hier aangereikt. Deze gaat al een stuk minder soepel naar binnen. Maar met een bekertje water is dat vieze gevoel weer weg. Op naar Lonneker weer!
22-27km
Wat direct opvalt is dat eigenlijk al het publiek weg is.. De tweede keer richting Glanerbrug en Lonneker is al een stuk minder druk. Bij de waterpost komen wel weer Frits en Marieke langsgefietst om me nog even aan te moedigen, maar alles gaat nog steeds lekker! We lopen weer het stukje (heel) vals plat richting Lonneker en bij het café staat een groep van 15 man kabaal te maken voor 100, heerlijk! Geeft weer even een boost. Op km 27 neem ik mijn eigen gelletje, maar eigenlijk zegt mijn buik “nah uhh”. Ik merk dat de hoeveelheid suiker een beetje vervelend begint te worden. Dus ik besluit bij de komende drankposten goed banaan te eten en te drinken. Desondanks loop ik nog steeds lekker en zelfs nog steeds boven beoogd tempo!
28-35km
Nu wordt het echt stil op het parcours. Alleen zo hier en daar staan nog plukjes mensen. Maar als we bij het 30km punt naderen komt mijn go/no go momentje. Bij km 31 plakken we nog een keer de tapejes op mijn schoenen goed vast.Beide pacerdames roepen het al: “hup, gas erop!”. Ik kijk even naar mijn horloge; 31,5km, pace nog steeds goed en hartslag ook prima. We gaan ervoor. Ik zwaai nog een keer achterom en besluit iets meer gas te geven, nog steeds behouden, want ik ben nog niet voorbij het punt van mijn langste duurloop (32km) en vanaf daar gaat de marathon beginnen.
Bij km 32 staat Katrin met de fiets, ik ben zo blij dat ze dit stuk meefietst! Ook Michael haakt weer even aan. Wanneer ik de campus van de Universiteit Twente op loop zijn ook Frits en Marieke er weer! Ik ben zó blij dat al deze lieve mensen er zijn om me te steunen! Op de campus staat alleen bij de waterpost wat publiek. Ik stop nog even om goed water te drinken en een knuffel te krijgen van Dianne en dan is het op naar het Station Kennispark, waar ik weet dat mijn ouders, schoonouders en Coen staan!
36-41km
Als ik aan kom rennen bij het station hoor zie ik iemand rennen en daarna mijn naam roepen. Het is Marjolein! Samen met haar #thomasdeheld, die vorige week dezelfde afstand hebben afgelegd in Rotterdam. Wát lief dat die hier zijn, hand in hand lopen we een klein stukje samen. Het gaat goed, ik voel me nog super maar dit was wel een heel mooi onverwachts moment. Dan ren ik langs mijn vader, schoonouders en Coen, die aan het worstelen is met een confettikanon, haha. Helaas pindakaas, tot straks!
Ik loop, met Katrin achter me aan, de fietssnelweg op. Iets verderop zie ik mijn moeder al staan met de fiets. Zij fietst ook een stukje mee. Het geklets van Katrin en mama is best fijn, ook al zeg ik niet veel het voelt heel fijn om niet alleen te hoeven lopen. Want dat zou het zijn, er is geen publiek, volle bak tegenwind en een gemeen klimmetje. Veel lopers zijn gaan lopen. Maar ik ga eigenlijk echt nog heel lekker! Bij km 37 staat Dominique met mijn laatste gelletje; de genadeslag met 150mg caffeine ;). EN CONFETTI! 🎉 Zó leuk.
Met het gelletje half in mijn neus en half in mijn mond (I know, geen handige verdeling) begin ik aan mijn laatste kilometers. Het begint nu wel te dagen dat ik al 38 kilometer erop heb zitten! Inmiddels heb ik al wel ontdekt dat ik een aantal flinke blaren op mijn voet heb, maar met nog maar twee kilometer te gaan probeer ik daar totaal niet aan te denken. De man met de hamer blijft nog uit en ik besluit nog wat meer aan te zetten. Op kilometer 40 loop ik vlak langs mijn huis (wat mijn moeder echt 100x heeft herhaald haha) en vlak daarna staat een collega met haar dochtertje en een vriendinnetje! Beide meiden krijgen een high five en ook mijn motivatie is weer wat hoger. Tijd voor die laatste kilometer!
The final leg
Het park uit en weer de Hengelosestraat op, hier was ik twee uur geleden ook! De 10km lopers zien er allemaal nog heel fris uit en er zijn ook wat meer toeschouwers weer bij, leuk! Een klein stukje naar beneden onder het spoor langs en ook weer omhoog. Hier voel ik wel dat de benen wat vermoeid zijn. Maar nog minder dan een kilometer te gaan! Ik besluit het gas er nóg iets meer op te gooien, het is zo dichtbij nu! Ondertussen kan ik al niet meer stoppen met lachen. Als ik de hoek om ren en de finish zie is het tijd voor de Emma-eindsprint, zit hij er nog in?! Ooooo jawel! Met een dikke lach kom ik over de finish, Jasper van RRD wacht me al op. Ik kijk op mijn horloge: 4:06:35! Bijna een halfuur onder wat ik in gedachten had, IK BEN ZO BLIJ. Dan springt Jolijn me om mijn nek! Als ik zie hoe blij zij kijkt dringt het pas door, ik heb het gewoon gedaan, 42,195km in the pocket.
Strip down
Na de finish ga ik vrij snel richting de hal waar de mensen van RRD staan. Daar doe ik mijn laatste oefeningen voor de kalibratie (voor zover mogelijk haha) en daarna is het tijd om de wirwar van snoertjes en tapejes van mij af te halen. Eenmaal bevrijd en omgekleed ga in naar buiten. Daar staan alle lieve mensen die er de hele dag druk mee zijn geweest om met mij mee te leven! Coen krijgt nog een revanche op zijn mislukte confettikanon en dan is het tijd om naar huis te gaan. Één ding weet ik zeker; dit was niet mijn laatste marathon!
Liefs, Emma
P.S. Eind van de zomer is onze dataset waarschijnlijk gereed en kunnen we terugkijken hoe onze loophouding was tijdens de marathon en of daar iets in veranderde. Ik ben heel benieuwd wat daar uitkomt en zal dat ook zeker delen!
Emma 