Road to Enschede Marathon

14 april liep ik mijn allereerste marathon! Een periode van voorbereiding, stevig trainen en mezelf verbazen is daarmee afgesloten. Hoe ik het heb beleefd en of ik het nog eens zou doen leg ik hieronder uit!

Het idee

September 2018, mijn knieoperatie is goed gegaan en ik loop alweer goed. Hardlopen zit er nog niet in, maar de progressie laat zien dat ook dat niet lang meer gaat duren. Begin oktober, als ik mijn eerste passen in hardloopschoenen weer heb gemaakt, weet ik het zeker; ik wil een marathon gaan lopen!

Goed aanpakken

OK, die hoge woorden zijn eruit. Maar welke marathon? En hoe ga ik me erop voorbereiden? Een weekend intensief alle online marathon trainingsschema’s bekijken levert mij alleen maar verwarring op. Sommige spreken elkaar tegen, anderen lijken mij zeer onverstandig en bij een paar denk ik, mwah met wat aanpassingen zou dit misschien kunnen werken. Conclusie: ik wil dit goed aanpakken en een methode vinden die voor mij gaat werken. Op zoek dus naar een trainer.

Via Petra Kerkhove (lopen met een lach) kom ik bij Dennis Licht terecht. Na een blik op zijn website denk ik gelijk; YES! Zijn positiviteit knalt van de website af en op zijn sociale media wordt ook duidelijk dat hardlopen en coachen zijn passie is. In December stuur ik hem dan ook een berichtje of ik misschien onder zijn begeleiding kan gaan trainen; en guess what, hij ging akkoord!

Maatwerk

Een eerste personal training sessie met Dennis is snel afgesproken en we stemmen vooraf nog even de details van mijn doel en planning af. Ik moet o.a. mijn weekplanningen doorsturen en welke belangrijke evenementen ik voor de komende periode gepland heb staan. Daaromheen bouwt hij voor mij een schema en tijdens de maandelijkse personal training kunnen we puntjes op de i zetten of aandacht besteden aan een van de andere, voor hardlopen, belangrijke aspecten.

Het eerste schema wat ik ontvang moet ik even aan wennen! Allerlei afkortingen en symbolen worden gebruikt in de omschrijving. Maar na een korte uitleg van Dennis wordt alles mij al snel duidelijk; aan de bak!

Road to the marathon

Wat heerlijk zijn die schema’s! Ik draai de ene na de andere week af. Het lopen op een lage hartslag is iets waar ik me moeilijk in kan vinden de eerste weken, maar na aanschaf van een hartslagband ben ik ook hier erg tevreden over! De opbouw gaat goed en het vertrouwen dat ik die marathon gewoon ga rocken stijgt!

Om me heen beginnen mensen te vragen wat mijn doel wordt. Ga ik voor die magische sub4? Nee dames en heren, ik doe verstandig! Ik ga voor uitlopen en genieten. Natuurlijk heb ik in mijn hoofd zitten dat ik hem het liefst onder de 4,5 uur uitloop, maar na vorig jaar al dromen gecrusht te zien worden in Rotterdam, omdat het weer niet meezat, is dat niet echt een doel.

Heb ik dan helemaal geen ‘bumps on the road’ gehad in mijn voorbereiding? O jawel.. Waar ik dacht dat ik het traject blessurevrij zou kunnen afleggen (het ging zo goed!) begon in februari ineens mijn achillespees te protesteren. Gelukkig besloot ik ruim op tijd om hier iets aan te doen en kon ik, dankzij de hulp van Pro-F, eind maart de blessure alweer vaarwel wensen! Tip: niet wachten tot het te laat is, voel je iets geks in je lijf, onderneem actie!

D-Day

En dan is het zover, de dag van de marathon.. De week ervoor heeft Dennis nog een keer gebeld om het voedingsplan nog eens door te nemen en me op het hart te drukken dat het echt helemaal goed gaat komen. Ik geloof hem ook direct, ik heb me nog nooit in een trainingstraject zo sterk en zo fit gevoeld. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik kán dit gewoon. Die man met die hamer zelf maar oppassen, want als ik hem tegenkom zal hij ook wat tegenkomen ;).

Na het opplakken en kalibreren van alle sensoren (daarover lees je hier meer!) gaan we rustig richting startvak waar ik om exact 9.58 aansluit. Ik voel geen zenuwen, wel een beetje gezonde spanning. Maar zodra het lopen begint denk ik alleen maar; wauw, de marathon is begonnen! Het eerste stuk gaat iets te snel, maar daarna loop ik heerlijk. Op diverse punten op de route staan vrienden en familie en de eerste halve marathon vliegt voorbij. Vanaf km 24 wordt het rustiger op het parcours, ook de supporters zijn nauwelijks meer te vinden, jammer. Bij km 30 denk ik; het is nu of nooit en ik zet aan! Vanaf km 37 voel ik nattigheid, letterlijk, in mijn schoen. Blaren! Valt me alles mee dat die nu pas komen opzetten. Daarna ren ik letterlijk vlak langs mijn huis (bedankt mam dat je nog 100x herhaalde hoe dicht ik bij huis was :P) en dan is het nog maar een klein stukje. Ik krijg er nog een eindsprint uit richting de finish en wanneer ik deze over ben zie ik het pas: 4:06:35!

Nog een keer?

Waar ik van anderen wel eens heb gehoord dat het wat tijd kost om weer zin te krijgen in een marathon weet ik het 1 minuut na de finish al; dit wil ik nog een keer! Waar en wanneer weet ik niet maar ik wil nog een keer, maar dan natuurlijk sneller ;). Wanneer Dennis een paar weken later belt hoe het gaat met het herstel vraagt hij het ook; wat is je volgende doel. Ik leg hem uit dat ik twijfel tussen najaar of voorjaar, vooral omdat ik ook sneller wil worden en ik denk dat die twee trainingsplannen elkaar best kunnen bijten. Wanneer Dennis zegt dat dat niet zo hoeft te zijn is voor mij de knoop doorgehakt; ik wil een najaarsmarathon lopen! En welke dan? Wat dacht je van Frankfurt 27 oktober? PERFECT!

Een paar dagen voor mijn 27e verjaardag op 27 oktober ga ik Frankfurt Marathon lopen. En dat doen we gewoon net weer zoals de training richting Enschede, want dat heeft voor mij perfect gewerkt!